De boeken

Eigenlijk had het donderdag moeten gebeuren, maar toen is het mislukt. De advocaat van dienst, een lange statige nette man, grijs pak en zijden das, was samen met onze man van de cijfertjes vertrokken in een dikke BMW. Ze hadden de boeken mee om ze neer te leggen. Wat later verschenen ze samen met de boeken en de BMW terug van een kale reis. De administratieve vereisten waren niet vervuld. Zelfs failliet gaan krijgen we niet georganiseerd dacht ik nog. Maar vrijdag lukte het dus wel. De boeken zijn nu neergelegd. Ze liggen ergens tussen andere neergelegde boeken op de afdelingen teloorgegane dromen. Zachtjes wenend, verweesd, verwaarloosd, af en toe ontsnapt er ergens een misnoegde vloek. Misschien kregen ze een gekleurde stempel op hun rug met een datum of een volgnummer. Ook falen moet gearchiveerd. Straks, eens het hun beurt is, neemt iemand hen onverschillig en hardhandig vast en gaat zuchtend rode cijfers met fluostift markeren. Nog later komt de gevreesde curator naar kantoor. Zijn gerief, een met hout ingelegde waterman pen en facturen per minuut. Het volk moet afgedankt, de meubels moeten geveild. Wat nog te innen valt van klanten moet gevorderd. De getalletjes moeten kloppen, de mensen met sociale bescherming moeten uitbetaald. Pas dan kan er een dikke zwart streep getrokken, en verschijnt er "afgesloten" onderaan. Mijn schrale aarzelende poging om mee te glijden op de golven van het kapitalisme zijn mislukt, de familiale spaarcenten voorgoed verdampt. Misschien verrijst er straks alsnog iets uit de as, misschien ziet iemand daar een rol voor mij, maar wil ik dat? Hard, zo hard als mogelijk wegrennen raadde iemand me aan. Misschien is dat geen slecht idee.