Bartologie in het paleis

De vogels fluiten kwetters in mijn oren, iets anders stak een klomp lood in mijn buik vannacht. Daar blijf je niet mee liggen ook al is het krieken van de dag nog volop aan de gang. Zacht kom ik rechtop, zodat de lucht boven het bed niet al te veel gaat dansen. Er zweven flarden dromen door de kamer. Een ochtend die nog bezig is zijn dag te kiezen, stoor je beter niet. Ik schuif uit bed en kletter op de deur. Mijn linkerknie was nog even blijven liggen. Met mijn hoofd rechtop schuiven de gedachten van de nacht in iets wat op een trechter lijkt. Dat scheelt. Ze zijn nog steeds met veel, maar wachten op hun beurt. Ze komen nu per keer. Ik strompel moedig in de dag waar de ochtend nog mee in de weer is, grabbel naar mijn slimme telefoon en stap in mijn paleis. De koning en zijn gerief. Met de deur dicht zit ik op mijn troon en overschouw mijn koninkrijk van anderhalve meter. Dat overschouwen gaat al gauw vervelen. Dezelfde vlekken op de marmer op dezelfde plaats. De loden klomp blijft zitten waar hij zit. Dus mag de wereld binnen langs het streelscherm van mijn telefoon. De Standaard, dat is kwaliteit. Na even wachten staar ik in de ogen van Bart de Wever. "Goedemorgen Bart", zeg ik nog, maar hij antwoordt niet. Onder zijn calimero hoofd met ingevallen oogjes staan zinnen vol spieren. Al die stemmen van al die mensen van een jaar geleden deden hem geen goed. Hij denkt nog smaller dan daarvoor nu het groot gelijk hem democratisch voor de voeten is gevallen. Zijn hart, denk ik, terwijl zijn hoge woorden af me vallen, is vervangen door een fallus. Dat volstaat wel weer als dosis echte wereld. Achter mij, boven op het muurtje rond de spoelbak van mijn troon, ligt de Melkweg van Bart Moeyaert. Van het dorpsplein naar het universum. Deze Bart zijn zinnen zijn van marsepein. Je moet er zacht naar kijken of ze lopen weg. Elk woord is kwetsbaar en je duwt er zo de vorm uit. Maar ik lees ze met satijnen ogen, zinnen die me laten groeien door me klein te voelen. Het gaat over "tijd vol maken" en "je ogen sluiten zodat het niet rustiger wordt maar wel veilig". Zo kan hij weer. Met een glimlach om de mond naar het koffieritueel.