De Eendjes

Onze juf was een fee, en net als alle juffen, kon ze toveren. Dat is zo vanzelfsprekend dat een mens al eens vergeet hoe bijzonder dat wel is. Eigenlijk kan niemand toveren, enkel juffen van de eerste klas, en ook wel vrouwen als ze moeder worden. Haar toverstaf was een houten stok. Met die stok maakte ze magische bewegingen in de lucht. Ze toverde letters in ons hoofd. De punt liet ze dansen langs plaatjes op een afgerolde en verkreukelde affiche. Onder die figuren stonden in stukken gehakte woorden. En terwijl de juf de punt van haar stok langs de figuren liet zweven, keken wij naar de letters die als vanzelf en voor altijd in ons verstand bleven kleven. We scandeerden ons klassikaal tot lezertjes

Een man en een aap
Een aap en een man
Daar is een man
En daar is een aap
De man is dik
Is de aap ook dik?


Elke week werd de affiche opgerold en vervangen door een andere. De volgorde was nauwgezet vastgelegd door een geleerde opperfee ergens in een hoog bureel. Drie maanden later was het wonder grotendeels volbracht. Gebalder werd leren later nooit, de gevolgen nooit ingrijpender. De eerste leesboekjes verschenen in mijn leven. Een schoolabonnement op "De Eendjes". Met het internet als hulp verschijnen er terug een paar titels: "reus neus slaapt" en "haan tuuk in het bos". We kregen ook elk een houten pen. Vooraan moest je er metalen pennetjes in steken die bij vallen telkens weer moesten vervangen worden. Achteraan kon je er op kauwen, en al was dat niet de bedoeling, ik deed het toch. Vooraan in ons bankje was een holte met een inktpot. Een schrift met lijntjes en oeverloze sessies koordschrift oefenen. Het lichtroze vloeipapier nooit veraf, mijn handen noch mijn schrift zelden zonder blauwe vegen.

Later mochten we zelf verhalen verzinnen. Het opsteluurtje. Dan werd het muisstil in de klas. Je kon haast horen hoe die ongeremde kinderfantasie moeizaam in het keurslijf van geschreven letters werd gegoten, af en toe het tikken van een leeggeschreven pen die in de inktpot werd gedompeld. Het ging over beren en ballen en rennen en vallen. Elke week werd er een verhaaltje uitgekozen. Dan mocht de auteur het zelfgeschreven tekstje in loden letters zetten en met onze eigen drukpers voor de eeuwigheid bewaren. Iedereen kwam aan de beurt, daar zag de juf op toe. Op het einde van het jaar, tijdens de plechtige proclamatie, kregen we een leesboek samen met onze eigen ingebonden en zelfgedrukte verhaaltjes. Achteraan op het boek, de klasfoto. Twintig glunderende kinderen die, het lezen machtig, zichzelf helemaal klaar vonden voor het grote kinder leven.